Czym jest spirometria i jak wygląda przebieg badania

Spirometria jest dość powszechnie dostępnym i całkowicie nieinwazyjnym badaniem pozwalającym ocenić czynność płuc. Polega na oddychaniu przez ustnik umieszczany w ustach osoby badanej i połączony z miernikiem przepływu powietrza. Spirometria nie wymaga szczególnego przygotowania. Niezbędna jest natomiast dobra współpraca między pacjentem a osobą wykonującą badanie oraz odpowiednie zmotywowanie i zaangażowania pacjenta. Wynika to z faktu, że najważniejszym elementem badania jest tzw. natężony wydech, który zależy od wysiłku chorego i właściwego stosowania się do poleceń personelu wykonującego badanie.

Przebieg badania

osoba poddana badaniu oddycha przez ustnik oraz ma założony specjalny klips na nos

maksymalny wdech

maksymalny wydech

Aby przeprowadzić wiarygodny pomiar spirometryczny, cała objętość powietrza przepływającego przez drogi oddechowe musi zostać skierowana do spirometru. Dlatego podczas badania zakłada się na nos odpowiedni klips, który powoduje, że jedyną drogą przez którą powietrze wpływa i wypływa z płuc jest jama ustna. Badanie przeprowadza się w pozycji siedzącej. Na badanie pacjent powinien zgłosić się w ubraniu niekrępującym oddychania. Po wprowadzeniu danych pacjenta do komputera (m.in. wiek i wzrost), w jamie ustnej umieszczany jest ustnik, który powinien być szczelnie objęty wargami tak, aby nie dochodziło do przepływu powietrza poza ustnikiem. Po założeniu klipsu na nos, następuje faza spokojnego oddychania przez ustnik, a następnie trzy kolejne fazy. Pierwsza to całkowite wypuszczenie powietrza z płuc, druga to maksymalnie głęboki wdech, a kolejna to maksymalnie szybki i wydłużony wydech powietrza, którego celem jest całkowite opróżnienie płuc z powietrza. Wszystkie manewry odbywają się na komendę osoby przeprowadzającej badanie. Badanie wykonuje się kilkukrotnie, aby uzyskać trzy powtarzalne i prawidłowe technicznie pomiary. W przypadku stwierdzenia obturacji (utrudnionego przepływu powietrza przez oskrzela) wykonuje się tzw. próbę rozkurczową, która polega na inhalacji leku rozszerzającego oskrzela i ponownym przeprowadzeniu badania. Próba pozwala ocenić stopień poprawy po leku.